ما را به نیمه‌ی پر لیوان چه کار

آنچه در آدم حالتی از خفقان و خفگی پدید می‌آورد، رنج‌های برملاشده‌ایست که مدت‌های مدید در انبار ذهن مدفون شده بود. رنج‌هایی که به ناگاه از انتهایِ نامعلومِ چاهی عمیق سربیرون می‌آورد و بر روی آخرین روزنه‌های امید گسترده می‌شود. سکوت و طغیان در هم می‌آمیزد و این رنج پدیدار می‌شود. در آن‌هنگام،  برای بار نخست، کهنگی و عمقِ احساسی ناب و یگانه را تجربه می‌کنی و بدان بخت خود را می‌آزمایی. اگر که با تو یار باشد توان تغییر و اگر نه ابتذالِ تکرار، عاید تو خواهد بود. -

بیست و سه‌ی فروردینِ نود و هشت